تفاوت ارتینگ و باندینگ چیست؟
مقدمه
سوالی که بسیاری از افراد در صنعت برق یا افراد عامه با آن درگیر می‌باشند، مقایسه ارتینگ و باندینگ و تفاوت این دو سیستم است. زیرا به دلیل مشابه بودن نام آنها بسیاری از افراد تصور می‌کنند، که عملکرد آنها یکسان است. اما این دو اصطلاح یکسان نمی‌باشند و تفاوت‌هایی بین آنها وجود دارد. اکثر افراد ارتینگ را یک چوب عایق برق می‌دانند و بسیاری دیگر آن را به یک سیستم یا دستگاه ضد برق تشبیه کرده‌اند. بسیاری از متخصصین هم این دو واژه را حتی به جای هم به کار می‌برند. اما در اصل آنها با هم متفاوت هستند. در این مقاله بر آن شدیم که به بررسی ارتینگ و باندینگ بپردازیم و تفاوت‌های آن را مشخص کنیم.
ارتینگ چیست؟
قبل از اینکه بخواهیم در مورد تفاوت ارتینگ و باندینگ سخنی به میان آوریم، بهتر است با تعریف مختصر، بیشتر با آنها آشنا شوید. از نظر فارسی ارتینگ به معنای وصل کردن قطعات غیر فعال به زمین می‌باشد. منظور از غیر فعال یعنی قطعاتی است که در حالت عادی حامل جریان برق نیستند. بلکه در صورت استفاده در قطعات و تجهیزات برقی حامل می‌شوند. برای انجام عملیات حامل کردن این قطعات، باید از چوب پرچ عایق تلسکوپی استفاده شود. ارتینگ اصولاً در حفاظت از اشخاص و تجهیزات الکتریکی به کار برده می‌شود. این قطعات غیرفعال شامل: باکس‌های فلزی دستگاه، ساپورت‌ها، فنس و دیگر ابزار می‌باشند که درون زمین قرار می‌گیرند. برای جلوگیری از حامل شدن قطعات فلزی، نباید این قطعات برق دار باشند. برای عدم ایجاد اختلاف پتانسیل، قطعات به زمین متصل می‌گردند.
باندینگ چیست؟
باندینگ به معنی متصل کردن دو قطعه یا هر شی هادی الکتریکی به هم می‌باشد. این دو شی ممکن است دو سیم یا یک سیم و یک لوله یا هر تجهیز دیگری باشد. در اتصال باندیگ‌ها باید از قطعات فلزی استفاده شود. این قطعات فلزی، حامل جریان نیستند. به باندینگ کردن همبندی هم گفته می‌شود. منظور از همبندی این است، که ولتاژ یک نقطه نسبت به نقاط دیگر بالاتر نخواهد رفت.
پس هیچ جریانی ما بین نقاط ایجاد نخواهد شد. چون پتانسیل آنها یکسان خواهد بود. هدف اصلی همبندی یا باندینگ این است، که هرگاه فرد یا تعمیرکاران برق با چوب‌های پرچ عایق تلسکوپی دو قطعه را لمس کنند، شوک و جریان برقی را احساس نخواهند کرد. پس زمانی خطر برای فرد به وجود می‌آید که در نقاط اتصال، اختلاف پتانسیل وجود داشته باشد.
مقایسه سیستم ارتینگ و باندینگ
همانطور که پیشتر اشاره کردیم در سیستم ارتینگ بخش‌های مرده به زمین اتصال داده می‌شوند. زیرا در هنگام وقوع خطر در تجهیزات برقی، احتمال اینکه اختلاف پتانسیل به بدن افراد و حیوانات صدمه وارد کند بسیار زیاد است. برای جلوگیری از این امر وسیله‌های برقی و بدنه‌‌های فلزی تجهیزات را به الکترودهای زمینی وصل می‌کنند، تا جریان‌های اشتباه با اطمینان خاطر به زمین منتقل شده و تخلیه گردند. اما در حالی که در باندینگ تجهیزات خنثی کننده در بالای زمین قرار می‌گیرند و همانند ارتینگ در زیر زمین نیستند. همین امر نقطه تفاوت در آنها را به خوبی آشکار می‌کند.
همانطور که در بالا هم توضیح دادیم، هدف هر دو سیستم جلوگیری از خطر و آسیب دیدن جان افراد و حیوانات از شوک و اختلاف پتانسیل جریان الکتریکی است. اما در سیستم باندینگ علاوه بر هدف اولیه هدف دیگری هم دنبال می‌شود که آن هم، ایجاد مسیر کم امپدانس می‌باشد. یعنی هر گاه فاز هادی با بخش فلزی ارتباط پیدا کند، باندینگ مسیر امپدانس را با مقدار کمی ایجاد می‌کند تا موجب سریع‌تر شدن عملکرد تجهیزات حفاظتی گردد. همچنین از ایجاد یک خطر جلوگیری به عمل آورد. پس در این قسمت به تفاوت هر دو سیستم پی بردیم.
روش‌های به اجرا در آوردن سیستم ارتینگ به وسیله چوب‌های عایق برق
برای به وجود آوردن یک سیستم ارتینگ و در واقع یک سیستم حفاظتی دو روش موجود است. بسته به نوع روش و نحوه اجرای آنها، تجهیزات به کار برده هم متفاوت می‌باشند. اما در همه‌ی آنها استفاده از چوب‌های پرچ عایق به خصوص چوب پرچ تلسکوپی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در ادامه به روش‌های اجرا ارتینگ، می‌پردازیم.
اجرای ارتینگ به روش سطحی
در این مدل اجرا، ارتینگ در سطح زمین و یا در عمقی حدود ۸۰ سانتیمتر اجرا خواهد شد. این روش اجرا در فضاهایی که فاصله بین سایت و دکل زیاد باشد، یا پستی بلندی‌های محوطه سایت کم باشد یا دیگر موارد، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اجرای ارتینگ به روش عمقی
چاه‌های ارت اصولا باید در مکان‌هایی که از رطوبت کمتری برخوردار هستند و همچنین در عمق‌هایی حدود ۴ تا ۸ متر حفر شوند. البته عمق چاه بستگی به مقاومت زمین، شنی و سنگلاخی یا غیره بودن آن بستگی خواهد داشت. پس این مدل اجرا همانند ارتینگ سطحی نیست و در عمق بیشتری حفر خواهد شد.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.